Vaak wordt gezegd dat vooral gesproken taal mensen onderscheidt van dieren. Een vreemde bewering, omdat mensen hoe dan ook dieren zijn: zoogdieren met bijna hetzelfde genetische materiaal als de bonobo en de gewone chimpansee. Maar goed, dat terzijde.

Via taal kun je communiceren, op verschillende manieren. Een veel gemaakt onderscheid is dat tussen verbale en non-verbale communicatie. Vooral deze laatste vorm vinden we belangrijk. Zo denken veel mensen dat bij een sollicitatiegesprek alleen de eerste paar seconden tellen. Wat je daarna ook probeert, je gesprekspartner weet precies wat voor type je bent door de manier waarop je hem/haar een hand gaf (stevig of niet, klam of niet), schichtig je ogen neersloeg of juist je meest indringende blik op hem/haar afvuurde.

Er is al veel over gezegd en geschreven. Maar wat mij opvalt, is dat we hier bij het leren van een taal relatief weinig aandacht aan besteden. We leren grammaticaregels en woordenlijsten uit boeken, proberen de perfecte brief te schrijven en oefenen ons suf. En altijd gaat het om woorden, zinnen, gesprekken. We vergeten dat alle leerlingen, zeker wanneer ze uit andere landen of werelddelen komen, hun eigen verwachtingen, uitdrukkingen en lichaamstaal met zich meebrengen. En dat deze niet per sé overeen hoeven te komen met de nieuwe taal die ze leren. Dingen die ik in het moderne taalonderwijs graag zou terugzien.