Ik droom niet van een inloopkast. Ik heb niet genoeg schoenen om erin te zetten. Maar net als voor veel andere mensen is kleding voor mij belangrijk. Aandacht besteden aan hoe je eruit ziet, kan volgens mij geen kwaad. Je gaat je er ook een stuk beter door voelen.

Soms kan het weleens misgaan. Het regent, je bent nog maar half wakker en herinnert je opeens weer die nachtmerrie over treinen, sneeuw en holle luidsprekerstemmen. Dan kan het kiezen van de perfecte outfit net te veel gevraagd zijn. Toen ik ’s ochtends een keer neerplofte in een volle coupé, mijn niet-matchende sjaal in mijn tas stopte en een boek pakte, moest ik opeens denken aan alle verhalen waarin kleding een rol speelt. Denk bijvoorbeeld aan Roodkapje, Assepoester (het schoentje), De Rode Schoentjes, De Gelaarsde Kat, Harry Potter (de onzichtbaarheidsmantel) en De Nieuwe Kleren van de Keizer. Of aan de twist die Camilla Morton aan dit laatste verhaal gaf in The Empress’s New Clothes, de memoires van Diane von Fürstenberg. Het viel me op dat het vaak sprookjes zijn. En dat kleding meestal wordt gebruikt als middel om iets te vertellen. De hoofdrolspeelster in De Rode Schoentjes wordt gedwongen eindeloos te dansen omdat ze erg ijdel is. De keizer gaat naakt de straat op. Terwijl hij beter even na had kunnen denken.

De wijze les of moraal die deze verhalen ons lijken te vertellen, is dat kleren belangrijk zijn, maar niet het belangrijkste in een mensenleven. Ik zal eraan proberen te denken wanneer ik weer eens wanhopig voor mijn kledingkast sta.