Toen ik jong was, las ik haar boeken in de Nederlandse vertaling. En een paar maanden geleden, kreeg ik de originele Engelse boeken cadeau. Ze zijn nog steeds geweldig: “Once upon a time there was a frog called Mr. Jeremy Fisher; he lived in a little damp house amongst the buttercups at the edge of a pond. […] Mr. Jeremy put on a macintosh, and a pair of shiny goloshes; he took his rod and basket, and set off with enormous hops to the place where he kept his boat. The boat was roud and green, and very like the other lily-leaves. It was tied to a water-plant in the middle of the pond. Mr. Jeremy took a reed pole, and pushed the boat out into open water. “I know a good place for minnows,” said Mr. Jeremy Fisher.”

Iedere fan van Beatrix Potter herkent hier direct de vissende kikker (let op zijn achternaam), die een aanval van een hongerige forel maar net overleeft dankzij zijn regenjas: “A great big anormous trout came up – ker-pflop-p-p-p! with a splash – and it seized Mr. Jeremy with a snap, “Ow! Ow! Ow!”- and then it turned and dived down to the bottom of the pond! But the trout was so displeased with the taste of the macintosh, that in less than half a minute it spat him out again; and the only thing it swallowed was Mr. Jeremy’s goloshes.”

Goloshes. Goloshes! In het Nederlands klinkt ‘overschoenen’ al als iets uit lang vervlogen tijden. Maar goloshes des te meer. Dat kan ook niet anders, bij een verhaal dat in 1906 is geschreven. Ik heb het opgezocht en goloshes waren een soort voorlopers van de moderne rubberlaars, die je over je schoenen aantrok zodat ze niet nat werden. En zo ben ik er niet alleen aan herinnerd dat de verhalen van Beatrix Potter altijd mooi blijven, ik heb ook een nieuw woord geleerd.